عاشق که میشوی
قشنگ میشوی!
قشنگ مثلِ روزهای آفتابی
روزهایی که آفتاب می‌آید و هوا برای دیدن
داغ می‌شود
قشنگ مثل وقتی که‌می‌گویی :
گرمم است! بیا بریم طرف جایی
کنار چشمهای، لب دریایی
قشنگ مثل رفتن‌های زیر یک درخت
دراز به دراز شدن و
روبه آسمان
به‌هم نگاه کردن
قشنگ! نه مثل وقتی که تو را در ابری سوار ببینم و
بگویم:
هوی! کجا؟
بخدا من تو را قشنگ دوست دارم
قشنگ مثل وقتی که باد بگیرد و
ابر برگردد
باران شود
و من چتر تو باشم
عاشق که میشوی؛
تو
خیلی قشنگ میشوی
|افشین صالحی|
نه مشکلی نبود ممنونم از اینکه وقت گذاشتید
یکی از همین روزها بود که عاشق او شدم. اتوبوس فقط یک صندلی خالی داشت… صندلی را به مادر او تعارف کردم و کنار او ایستادم. هنوز آن قدر سنش بالا نبود که مجبور به داشتن حجاب شود. یک پیراهن نارنجی بر تن داشت که از همان لحظه نخست من را که عاشق رنگ نارنجی بودم، و هنوز هم هستم، مجذوب خود نمود. تا آن زمان خود او دختری بود مثل دختران دیگر ولی آن لباس نارنجی همه چیز را تغییر داد و به ناچار خود او را نیز نگاه کردم. زیبا بود… بسیار زیبا! احساس کردم نمی‌توانم نفس بکشم… به مقصد که رسیدیم کرایه آنها را هم حساب کردم و گریختم.
از
آن روز عشق- چیزی در من تغییر نمود. دوست داشتم یک نفر باشد که دوستم داشته باشد. میخواستم
دوباره کسی باشد که دوستش داشته باشم و بتوانم با او حرف بزنم… !
آن عشق نارنجی، آن عشق نارنجی ممنوع، همچون ماهی‌های نارنجی سفره هفت سین لغزنده بود! گاهی بسیار نزدیک بود و گاهی آن قدر دور که حتا در سن سیزده سالگی نیز می‌توانست من را وادار کند چاقو را روی رگ دستم بگذارم ولی جرات خودکشی نداشته باشم. یکی، دو سال گذشت و اگر دختر همسایه‌مان که آزاده نام داشت نبود امکان نداشت او بفهمد که دوستش دارم ولی آزاده که دخترکی ده ساله با موهای سیاه، چشمانی سبز و هوشی بی‌نظیر بود از نگاهم خواند که عاشق شده‌ام و من را وادار نمود که در یک شب داغ تابستانی عشق نارنجی‌‌ام را زیر درختی تک افتاده ملاقات کنم و به او بگویم که دوستش دارم. هر دوی‌مان نفس نفس می‌زدیم… او می‌دانست چه می‌خواهم بگویم ولی خودم نمی‌دانستم. نمی‌دانم چقدر طول کشید تا این پسر خجالتی برای نخستین بار دوستت دارم را بر زبان بیاورد ولی این کار را به بدترین شکل ممکن انجام داد چرا که می‌خواست به دخترک بفهماند او را به خاطر بودنش دوست دارد و نه زیبایی‌اش، پس گفت: خودت هم می‌دونی که خوشگل نیستی ولی من همین چیزی رو که هستی دوست دارم… من دوستت دارم! دخترک گفت بگذار فکر کنم… بعد در حالی که می‌گریست گریخت و این آخرین باری بود که با هم حرف زدیم.
روز بعد همه از اتفاقی که افتاده بود خبر داشتند: آزاده بی‌احتیاطی کرده بود و خبر را به یکی از دوستان نزدیکش که پسری هم سن خودش بود گفته بود و آن پسر نیز از روی شیطنت خبر را به اطلاع همه رسانده بود. شرایط بدی بود باید به همه جواب پس می‌دادم از مادر خودم گرفته تا پدر آزاده و خیلی‌های دیگر. بقیه تابستان از سوی همه بایکوت شده بودم… دیگر حق بازی با دوستانم را، که من را به خاطر فضایی که ایجاد کردم و میان آنها و دختران محل فاصله انداخته بودم مقصر می‌دانستند، نداشتم. همه‌شان در ظاهر تحسینم می‌کردند ولی… ولی چاره‌ای نبود و باید دوباره به میان کتاب‌هایم می‌خزیدم و در حالی که همچنان منتظر پاسخ آن عشق نارنجی بودم دو سال تمام سرزنش اطرافیان را تحمل کنم. تنها کسانی که در این دو سال همچنان با من مهربان بودند پدر و مادر دخترک بودند که حتا گاهی در راه رفتن به مدرسه من را سوار ماشین‌شان می‌کردند و من احساس می‌کردم هنوز انسان‌هایی هستند که می‌دانند عشق چیست.
دخترک هرگز پاسخی نداد ولی نیازی به پاسخ هم نبود زیرا بعد از دو سال فهمیدم عاشق یکی از دوستانم شده است که چهار سال از من بزرگ‌تر است.
اکنون که به گذشته نگاه می‌کنم حس می‌کنم که دیگر نمی‌دانم عشق چیست یا دست کم مفهوم آن برای من تغییر کرده است اما در آن سال ها، در آن سال‌های بسیار دور، عشق بخش بزرگی از زندگی‌ام بود.
نخستین عشق:
شاید بخندید ولی اولین بار که عاشق شدم کمتر از شش سال داشتم و کلاس اول ابتدایی بودم. نامش را به خوبی به یاد دارم اما این که احساسم نسبت به او چگونه بوده است را نه… هنوز نمی‌دانم چه چیزی باعث شد احساس کنم فرحناز را دوست دارم. در آن زمان حتا نمی‌دانستم عشق چیست فقط میدانستم می‌خواهم با او ازدواج کنم. حتا یادم نیست او که چند ماه از من بزرگ‌تر بود به من توجهی داشت یا نه ولی می‌دانم شب‌ها وقتی به او فکر می‌کردم به قدری بدنم داغ می‌شد که پاهایم را به دیوار سرد اتاق می‌چسباندم تا کمی خنک شوم! بزرگ‌ترین آرزویی که در آن زمان داشتم این بود که قدرت میکی‌ماوس را داشتم تا همیشه از او در برابر همه محافظت کنم. چیزی که ما را از هم جدا کرد قدرتی بود که حتا میکی‌ماوس هم در برابر آن ناتوان بود: تغییر مدرسه!
سه سال بعد که به عنوان مهمان، به مدرسه‌ی یکی از دوستان مادرم رفته بودم او را دیدم. دو ساعت کنار هم نشستیم و زنگ تفریح هم در کنار یکدیگر بودیم و خوردنی‌های‌مان را تقسیم کردیم. اما چیزی تغییر کرده بود: من دیگر عاشق او نبودم چرا که عشق دوم آغاز شده بود: ویدا!
اگر عشق اول خیلی بچگانه بود، عشق دوم تمامی تعریف‌های یک عشق راستین را داشت، به ویژه که همچون تمام ملودرام‌ها پای یک رقیب عشقی که خوش‌تیپ‌تر و پولدارتر بود نیز درمیان بود!
هنوز نامش که می‌آید دست و پایم را گم می‌کنم و هنوز بویش را به خاطر می‌آورم. در کلاس زبان کنار هم می‌نشستیم و تقریبا همیشه با هم بودیم مگر مواقعی که پسرها مسخره‌ام می‌کردند که باید عروسک بخرم و با ویدا عروسک بازی کنم. دیگر یاد گرفته بودم که به همان نشستن در کنار او بسنده کنم و مواظب باشم کسی متوجه نشود. نمی‌دانم خودش می‌دانست یا نه ولی احساس می‌کردم می‌داند زیرا گاهی دست در گردنم می‌انداخت و بغلم می‌کرد. بیشتر از هر چیز عاشق موهای شاه بلوطی رنگش بودم که هر بار سرش را می‌جرخاند مثل شلاق به صورتم می‌خورد.
میدانستم باید پیش از آن که دیر شود به او بگویم دوستش دارم. جلو که رفتم دیدم دارد با نوید حرف می‌زند. نوید داشت به زور چیزی را در دستش می‌گذاشت… یک گردن‌بند بود! شک نداشتم قبول می‌کند. نوید یک سال از من بزرگ‌تر بود و بسیار خوش قیافه. اما قبول نکرد. گردن‌بند را پس داد و گریخت… کنار من که رسید چند ثانیه ایستاد کمی نگاهم کرد و رفت. حسی به من می‌گفت که باز هم او را خواهم دید زیرا می‌دانم خانه‌شان کجا است. با خشم به نوید نگاه کردم… داشت گریه می‌کرد! من را که دید اشک‌هایش را پاک کرد و پرسید: نوشابه بخوریم؟ چون میدانستم پیروز این عشق من هستم قبول کردم و دو تا کوکا کولا خریدیم و در سکوت نوشیدیم.
دیگر هیچ یک را ندیدم نه نوید را و نه ویدا را. خانه‌ای که فکر می‌کردم مال آنها است و یک بار او را جلوی در آن خانه دیده بودم چیزی نبود مگر یک آرایشگاه زنانه! تا سه سال هر دوست و هم‌کلاسی‌ای را که می‌دیدم به شکل غیر مستقیم سراغ او را می‌گرفتم اما انگار آب شده بود و در زمین فرو رفته بود. حتا هنوز گاهی نامش را در فیس‌بوک جستجو می‌کنم اما چه سود که هیچ یک از کسانی که می‌یابم موهای شاه بلوطی ندارند!